Vlaamse liederendatabank

Mijn hart is zo bewogen

Mijn hart is zo bewogen,
als ’t loof der blanke abelen,
waar vogels blij in kwelen,
wanneer haar engelogen
al starren in het donker
flonk’ren.

Nu heb ik ondervonden,
wanneer die schelmen pinken,
ja vol verleiding blinken,
hoe ze mij kunnen wonden
en doen van zieldgenuchten
zuchten.

O licht der lieflijke ogen,
wie zoudt ge niet verov’ren?
Ik moet u gul betov’ren,
uw wonderzoet vermogen,
wil ik u weerstand bieden,
vlieden.