Vlaamse liederendatabank

Vlaamse moeders

Ge hebt me, o moeder, ‘t verlangen gegeven
Om minzaam en mild tot de mensen te gaan.
Ge weest me de weg door uw simpele leven.
Hoe zou dan mijn liefde naar Vlaand’ren niet gaan?

Moeders van Vlaand’ren, groot is uw hart;
Vol van erbarmen door weedom gehard.
Goudene harten, harten van staal,
blinkende blijft ge Vlaanderens praal.

De liefde voor Vlaand’ren leidt niet naar paleizen.
Daar stilt ze en sterft er een eerloze dood.
Ze bloeit langs de wegen die kruisen u wijzen,
En kerkers en tranen en armoe en nood.

Moeders van Vlaand’ren, groot is uw hart;
Vol van erbarmen door weedom gehard.
Goudene harten, harten van staal,
blinkende blijft ge Vlaanderens praal.

En toch zullen immer de moeders van Vlaand’ren
Hun kinderen manen tot ‘t hoogste gebod.
Hun vroomheid zal hoeden dat ‘t ooit zou verand’ren.
Bemin steeds uw Vlaand’ren en breng het naar God!