Vlaamse liederendatabank

Legende

Daar bloeide een teeder madeliefje,
een schuldloos kind der blonde mei.
Zij minde stil een gouden vlinder
die rondvloog in de groene wei.
Maar onze vlinder wild en dartel
beminde lelie en jasmijn
Of ging de witte hagedoren
aanbidden in den zonneschijn.

Hy vloog van weelde en wellust dronken,
van bloem tot bloeme rustloos voort,
Maar waar hij streelde en waar hij liefde, hem bleef geluk een ijdel woord.
Toen zag hij plots in reinen luister
een bloemen staan zoo blank en fijn,
hij sprak met vast besluit: hier blijf ik,
hier moet de ware liefde zijn!

Hij vond die liefde
het lieve bloemen sprak zachtjes als een klagend lied:
Mijn liefde is eeuwig, zonder einde,
Speel met mijn groote liefde niet!
De gouden vlinder luisterde innig,
maar sprak, ontroerd, geen enkel woord.
Ach! zoo veel trouw en zooveel liefde
brengt heldenruezendaden voort!

En, hemelsch blijk van eeuw'ge liefde,
hij steeg de zonne te gemoet;
klom altijd verder, altijd hooger
de ziel vol liefde en 't hart vol moed.
En naast zijn blanke zielsbeminde
viel hij op de aard, verzengd, half dood
Nu ben ik eeuwig u verbonden,
ach! schenk me uw liefde sterk en groot.

En vol ontferming was het bloemken
Zij nam den trouwen vriend tot haar
En hij, in plaats der zoete vrijheid
hij vond de Liefde, de liefde rein en waar.
O vlinder, bloemen, man en vrouwe;
O Liefde, grootsch maar kort festijn!
o leven, lieven, en dan sterven
ach! al het andre is droom en schijn.